JASON ISBELL & THE 400 UNIT @ DE ROMA, ANTWERPEN - 12/11/22

We krijgen hoog bezoek uit de crème van de Americana scene vanavond in de Antwerpse Roma. Niet minder dan veelvuldig Grammy Award winnaar Jason Isbell staat er vanavond op het podium met zijn begeleidingsband The 400 Unit. Deze jongens zijn voor Jason Isbell evenveel gaan betekenen betekenen als voor een Bruce Springsteen’s  E-Street band, Neil Young’s Crazy Horse of wijlen Tom Petty’s Heartbreakers: een onafscheidelijk vrienden collectief waarmee hij sinds hun zelfgetiteld debuutalbum de podiums afschuimt. Als solo artiest kan je Jason Isbell gerust naast een andere Americana legende en top singer-songwriter Ryan Adams zetten, niet even productief, maar wel even intens. Ze zijn trouwens goed bevriend en hij deelde al het podium met Adams, net als met Bruce Springsteen, die zelf een grote fan is van dit Americana fenomeen uit Alabama. 

Een paar jaar geleden ging het nochtans alles behalve goed met Jason Isbell. Als één van de frontmannen van de southern rock band Drive-by Truckers, kreeg hij de huwelijksbreuk met Shonna Tucker, bassiste bij de Drive-by Truckers, te verwerken en werden drank en drugsmisbruik de druppel te veel die hem in 2007 uit de groep deden belanden. Gelukkig volgde hij de goede raad van zijn vrienden Ryan Adams, manager Traci Thomas en zijn huidige echtgenote Amanda Shires op, en ging hij in 2012 in rehab en kwam er herboren uit, met een kanjer van een album “Southeastern” als catharsis. Hoe trots hij is op deze overwinning blijkt op de tien streepjes tattoo die hij onlangs liet plaatsen op de binnenkant van zijn  rechterarm, die zijn decade zonder alcohol symboliseert. Ondertussen zijn we acht albums en een trits awards verder en werd Isbell in 2017 al artist in residence in Nashville’s befaamde Country Music Hall of Fame, net zoals andere legendes als Guy Clark, Kris Kristofferson of Rosanne Cash. 

Het is vijf jaar geleden dat Jason Isbell & The 400 Unit nog eens op bezoek kwamen in ons land en toen de Ancienne Belgique in vuur en vlam zetten. Vanavond in De Roma gaat het er misschien iets bedeesder aan toe, maar de fans heeft Jason Isbell dadelijk mee. Nadat de ballade “What’ve Done To Help” uit Isbell’s alom hoog geprezen album “Reunions” het concert aftrapt, knalt hij met “Hope the High Road” de eerste stevige country rocker over onze hoofden, met een Derry deBorja, die zwierig zijn keyboard laat gieren. Hoe zwaar de impact van een alcoholverslaving op een mensenleven ingrijpt, horen we in “It Gets Easier (but it never get’s easy)”, furieus  gezongen en meestergitarist Sadler Vaden mag voor het eerst een song kruiden met een aangrijpende solo op zijn Telecaster. Vaden blijkt de hele avond een belangrijke rol te spelen in het concert en wisselt veelvuldig naar de gepaste gitaar of kleurt de song met een passende techniek. Zo krijgt het met Best American Roots Song op de Grammy Awards bekroonde “24 Frames”, luidkeels meegezongen door de ganse zaal, een frisse The Byrds twinkeling mee van een twaalfsnarige Rickenbacker, haalt hij heerlijke pedal steel effecten uit zijn Telecaster B-Bender in het gouden oudje van de avond, de country ballade “Alabama Pines”, uit “Here We Rest” en mag hij zelf een nummer voor zijn rekening nemen met de zompige southern rocker “Huneysuckle Blue” van Drivin’ N  Cryin’, een band uit Georgia, waarin Sadler ook fungeerde als leadgitarist. "This was big fun", horen we Jason roepen, nadat ze meerdere gitaarduels hadden uitgevochten op hun Les Paul's. Isbell nam trouwens verleden jaar, zoals hij beloofd had als Biden zou verkozen worden als president, een album op voor een goed doel, “Georgia Blue”, opgedragen aan zijn geliefde artiesten uit de staat. Prachtig klinkt ook de slide intro van Vaden bij “Last Of My Kind”, een song met een hoog John Prine gehalte, die heerlijk wordt uitgerekt in een akoestische finale van een genietende Jason Isbell, die springend over het podium danst. In de stadionrocker “Flying Over Water” opent Vaden dan weer krachtig met een vurige intro, om daarna met twee Les Paul’s, tezamen met zijn even virtuoze frontman deze plechtige song nog meer pit te geven. Het is mooi om te zien en te horen hoe Jason Isbell zijn muzikanten ruimte laat en veelvuldig presenteert. Toetsenist Derry deBorja krijgt zijn eervol moment op piano met enkel Jason op akoestische gitaar in het hartbrekende “Elephant”, een song over een kankerpatiente en ware vriendschap uit “Southeastern”, het album dat een kentering in de carrière en het leven van Jason Isbell betekende in 2013, het jaar dat hij huwde met zijn violiste en backing vocaliste Amanda Shires. Een uiterst stevige versie van een op gitaren walsend “Stockholm” laat dan weer de virtuoze drum kunsten van Chad Gamble zien, die er een hels ritme op na houdt, terwijl bassist Jimbo Hart “Speedtrap Town” laat opwellen met lang aangehouden baseffecten en Vaden nog maar eens de mooiste slide solo uit zijn vinger knijpt.  

Wat een band, wat een concert…Enig minpuntje was de woelige pauken finale van de breekbare lovesong “Cover Me Up”, wat de kwetsbaarheid doet wegsmelten als sneeuw voor de zon. Maar dit is slechts een detail. De afsluiter in de bis en een song die hij bij zijn vrienden van de Drive-by Truckers schreef ,“Decoration Day”, omschrijft het nog het beste: een Americana avond om in te kaderen!  

Yvo Zels